Threat Actor چیست ؟
Threat Actor (عامل تهدید) به هر فرد، گروه، یا نهاد اشاره دارد که به دنبال نفوذ، آسیب، یا اختلال در سیستم‌ها و شبکه‌های کامپیوتری است. این افراد یا گروه‌ها به‌طور عمدی و با نیت مخرب عمل می‌کنند و می‌توانند از روش‌های مختلفی برای دستیابی به اهداف خود استفاده کنند.
انواع Threat Actorها
Threat Actorها (عوامل تهدید) به طور کلی به چندین نوع تقسیم می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و اهداف خاص خود را دارند. در ادامه، به انواع مختلف Threat Actorها و ویژگی‌های آن‌ها اشاره می‌شود:
- هکرهای مستقل (Independent Hackers)
- تعریف: این افراد به تنهایی کار می‌کنند و ممکن است از نظر فنی بسیار ماهر باشند.
- انگیزه‌ها: معمولاً به دنبال چالش، شهرت یا اعتبار در جامعه هکری هستند. برخی از آن‌ها ممکن است به‌دنبال کشف آسیب‌پذیری‌ها و گزارش آن‌ها به شرکت‌ها باشند (هکرهای اخلاقی یا “white hat”).
- تکنیک‌ها: استفاده از تکنیک‌های مختلف مانند فیشینگ، اسکن شبکه و یا شناسایی آسیب‌پذیری‌ها.
- گروه‌های سازمان‌یافته (Organized Crime Groups)
- تعریف: این گروه‌ها معمولاً شامل چندین عضو با تخصص‌های مختلف هستند و به‌طور منظم و هدفمند عمل می‌کنند.
- انگیزه‌ها: معمولاً به دنبال کسب سود مالی از طریق سرقت اطلاعات، کلاهبرداری و یا باج‌گیری هستند.
- تکنیک‌ها: استفاده از نرم‌افزارهای مخرب (Malware)، باج‌افزار (Ransomware) و تکنیک‌های اجتماعی مهندسی.
- دولت‌ها و سازمان‌های دولتی (State-Sponsored Actors)
- تعریف: این Threat Actorها معمولاً به‌عنوان نماینده یک دولت یا نهاد دولتی عمل می‌کنند و به‌دنبال جاسوسی یا تضعیف دیگر کشورها هستند.
- انگیزه‌ها: جاسوسی اطلاعاتی، نفوذ سیاسی، یا تضعیف زیرساخت‌های حیاتی یک کشور.
- تکنیک‌ها: استفاده از حملات پیچیده و پیشرفته مانند APT (Advanced Persistent Threat) که ممکن است سال‌ها به طول بینجامد.
- گروه‌های تروریستی (Terrorist Groups)
- تعریف: این گروه‌ها از فضای سایبر برای پیشبرد اهداف سیاسی یا ایدئولوژیک خود استفاده می‌کنند.
- انگیزه‌ها: ایجاد ترس، تبلیغ ایدئولوژی‌های خود، یا جمع‌آوری منابع مالی.
- تکنیک‌ها: استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای جذب پیروان و انتشار اطلاعات، همچنین حملات سایبری به زیرساخت‌های حیاتی.
- هکرهای “مسابقه‌ای” (Hacktivists)
- تعریف: این هکرها از تکنیک‌های هک به‌عنوان ابزاری برای فعالیت‌های اجتماعی یا سیاسی استفاده می‌کنند.
- انگیزه‌ها: تغییر یا اثرگذاری بر سیاست‌ها، آگاهی عمومی و یا تضعیف سازمان‌ها و نهادهای خاص.
- تکنیک‌ها: معمولاً حملات DDoS، defacement وب‌سایت‌ها (تغییر ظاهر وب‌سایت) و انتشار اطلاعات حساس.
- پرتوکاران کم‌سواد (Script Kiddies)
- تعریف: این گروه شامل افرادی هستند که مهارت‌های فنی کمتری دارند و از ابزارها و اسکریپت‌های موجود برای انجام حملات استفاده می‌کنند.
- انگیزه‌ها: عموماً به دنبال جلب توجه و شهرت هستند و نیت‌های مخرب ندارند.
- تکنیک‌ها: استفاده از نرم‌افزارها و ابزارهای آماده که توسط دیگران توسعه یافته‌اند.
- سازمان‌های مجرمانه (Cybercrime Syndicates)
- تعریف: این سازمان‌ها به‌عنوان یک نهاد مجرمانه کار می‌کنند و اغلب شامل چندین تخصص مختلف هستند.
- انگیزه‌ها: معمولاً برای کسب سود مالی و تحت کنترل نگه‌داشتن بازارهای غیرقانونی.
- تکنیک‌ها: استفاده از شبکه‌های زیرزمینی برای فروش اطلاعات سرقت شده و تجارت غیرقانونی.
بررسی انگیزه‌های Threat Actorها
Threat Actorها (عامل تهدید) به دلایل مختلفی اقدام به حملات سایبری می‌کنند. این انگیزه‌ها می‌توانند اقتصادی، سیاسی، اجتماعی یا شخصی باشند. در ادامه، به بررسی مهم‌ترین انگیزه‌های Threat Actorها پرداخته می‌شود:
- انگیزه‌های مالی
- سرقت اطلاعات مالی: بسیاری از Threat Actorها به دنبال سرقت اطلاعات مالی کاربران، مانند شماره کارت‌های اعتباری، اطلاعات حساب‌های بانکی و اطلاعات حساس دیگر هستند.
- باج‌گیری (Ransomware): باج‌افزارها اطلاعات کاربر را قفل می‌کنند و برای بازگرداندن آن‌ها درخواست باج می‌کنند. این نوع انگیزه معمولاً توسط گروه‌های سازمان‌یافته و مجرمانه دنبال می‌شود.
- کلاهبرداری آنلاین: استفاده از تکنیک‌های فیشینگ و دیگر روش‌ها برای کلاهبرداری از کاربران.
- انگیزه‌های سیاسی
- جاسوسی: دولت‌ها و سازمان‌های دولتی ممکن است به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات از کشورها یا نهادهای رقیب اقدام به نفوذ به سیستم‌های اطلاعاتی کنند.
- تضعیف زیرساخت‌ها: حملات سایبری می‌تواند به‌منظور ایجاد اختلال در زیرساخت‌های حیاتی یک کشور انجام شود.
- فعالیت‌های هکری سیاسی (Hacktivism): برخی از هکرها به دنبال ایجاد تغییرات سیاسی یا اجتماعی هستند و از تکنیک‌های هک برای جلب توجه به مسائل خاص استفاده می‌کنند.
- انگیزه‌های اجتماعی
- دغدغه‌های اجتماعی: برخی از Threat Actorها ممکن است به‌دلیل دغدغه‌های اجتماعی یا سیاسی، از هک به‌عنوان ابزاری برای جلب توجه به مشکلات استفاده کنند.
- بازیگوشی و چالش: برخی افراد جوان به‌دلیل حس کنجکاوی یا برای امتحان مهارت‌های خود اقدام به هک می‌کنند. این افراد معمولاً هکرهای “مسابقه‌ای” (script kiddies) نامیده می‌شوند.
- انگیزه‌های ایدئولوژیک
- گروه‌های تروریستی: این گروه‌ها ممکن است از حملات سایبری برای تبلیغ اهداف خود و ایجاد ترس در جوامع استفاده کنند.
- هکرهای سیاسی: هکرهایی که به دنبال ترویج ایدئولوژی‌های خاص خود هستند و ممکن است حملات خود را به نهادها یا افرادی که مخالف آن‌ها هستند، انجام دهند.
- انگیزه‌های شخصی
- انتقام‌جویی: برخی افراد ممکن است به‌دلیل تجربیات منفی یا انتقام‌جویی شخصی، اقدام به حملات سایبری کنند.
- شهرت و اعتبار: هکرها ممکن است به دنبال ایجاد شهرت در جامعه هکری باشند و به همین دلیل به انجام حملات می‌پردازند.
- انگیزه‌های تکنیکی و چالش‌های فنی
- تکنیک‌های پیچیده: برخی از Threat Actorها به‌دنبال چالش‌های فنی و تست توانایی‌های خود هستند. این افراد ممکن است صرفاً به‌دنبال نشان دادن مهارت‌های خود باشند.
- آزمایش و یادگیری: بعضی از هکرها به دنبال یادگیری و آزمایش تکنیک‌های جدید هک هستند و ممکن است بدون نیت خاصی اقدام به حمله کنند.
شناسایی و پیشگیری Threat Actor
شناسایی و پیشگیری از Threat Actorها (عامل تهدید) یک فرآیند پیچیده و چندوجهی است که نیازمند اتخاذ تدابیر امنیتی متنوع و استفاده از فناوری‌های پیشرفته است. در اینجا به روش‌ها و راهکارهای مختلفی که می‌توانند در شناسایی و پیشگیری از Threat Actorها مؤثر باشند، پرداخته می‌شود:
- آگاهی و آموزش کارکنان
- آموزش منظم: برگزاری دوره‌های آموزشی برای کارکنان در زمینه شناسایی تهدیدات و تکنیک‌های هک. این آموزش‌ها می‌توانند شامل فیشینگ، مهندسی اجتماعی و روش‌های حفاظت از اطلاعات باشند.
- آگاهی از تهدیدات: به‌روز نگه‌داشتن کارکنان در مورد جدیدترین تهدیدات سایبری و روش‌های محافظت از اطلاعات.
- استفاده از فناوری‌های امنیتی
- فایروال‌ها: استفاده از فایروال‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری برای نظارت بر ترافیک شبکه و مسدود کردن ترافیک مشکوک.
- سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS): این سیستم‌ها می‌توانند فعالیت‌های مشکوک را شناسایی کرده و به مدیران امنیتی هشدار دهند.
- نرم‌افزارهای آنتی‌ویروس و ضدمالور: نصب و به‌روزرسانی منظم نرم‌افزارهای امنیتی برای شناسایی و حذف نرم‌افزارهای مخرب.
- تحلیل رفتار کاربران
- تحلیل رفتار عادی: شناسایی الگوهای رفتاری عادی کاربران و شناسایی انحرافات از این الگوها. این کار می‌تواند به شناسایی حملات داخلی یا نفوذهای مشکوک کمک کند.
- نظارت بر فعالیت‌های مشکوک: استفاده از سیستم‌های مدیریت اطلاعات امنیتی (SIEM) برای جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های مربوط به فعالیت‌های شبکه و شناسایی الگوهای خطرناک.
- مدیریت دسترسی‌ها
- کنترل دسترسی بر اساس نقش (RBAC): تعیین دسترسی‌ها بر اساس نقش‌های مشخص در سازمان و محدود کردن دسترسی به اطلاعات حساس به کاربران ضروری.
- احراز هویت دو مرحله‌ای (۲FA): استفاده از روش‌های اضافی برای تأیید هویت کاربران، به‌ویژه برای دسترسی به اطلاعات حساس.
- شناسایی آسیب‌پذیری‌ها
- تست نفوذ (Penetration Testing): انجام تست‌های منظم نفوذ برای شناسایی نقاط ضعف در سیستم‌ها و شبکه‌ها.
- تحلیل آسیب‌پذیری: استفاده از ابزارهای خودکار برای شناسایی آسیب‌پذیری‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری و به‌روزرسانی آن‌ها.
- ایجاد یک سیاست امنیتی قوی
- سیاست‌های امنیتی: ایجاد و پیاده‌سازی سیاست‌های امنیتی جامع که شامل نحوه برخورد با تهدیدات، مدیریت اطلاعات و پروتکل‌های واکنش به حوادث باشد.
- بروزرسانی منظم: به‌روزرسانی سیاست‌ها و رویه‌های امنیتی بر اساس تغییرات در تهدیدات و فناوری‌ها.
- پاسخ به حوادث
- برنامه پاسخ به حوادث: ایجاد یک برنامه مشخص برای مدیریت و پاسخ به حملات سایبری. این برنامه باید شامل مراحل شناسایی، تحلیل، کنترل و بهبود باشد.
- گزارش‌گیری و مستندسازی: ثبت وقایع امنیتی و تجزیه و تحلیل آن‌ها برای بهبود فرآیندهای امنیتی و جلوگیری از تکرار.
- همکاری و اشتراک‌گذاری اطلاعات
- همکاری با دیگر سازمان‌ها: اشتراک‌گذاری اطلاعات در مورد تهدیدات و حملات با دیگر سازمان‌ها و نهادهای امنیتی می‌تواند به شناسایی و پیشگیری از Threat Actorها کمک کند.
- عضویت در گروه‌های امنیتی: پیوستن به گروه‌های تخصصی و کنفرانس‌های امنیتی برای به‌روز نگه‌داشتن اطلاعات و شبکه‌سازی با دیگر متخصصان امنیتی.
